۶ مطلب در ژوئن ۲۰۲۰ ثبت شده است

اگر این شرایط یک تست می‌بود من قطعا سعی می‌کردم A بگیرم. A گرفتن به این معنا می‌بود که از GRE عقب نمی‌ماندم، از کار عقب نمی‌ماندم، به کسی که نباید زنگ نمی‌زدم، مهمانداری می‌کردم، مواظب مامان می‌بودم، از دوست‌ها تشکر می‌کردم، مواظب بچه‌ها می‌بودم، به پسرا و مادر در افغانستان زنگ می‌زدم، مواظب خودم می‌بودم. اما در دنیای واقعی نمیشود این توقعات خداگونه را برآورده کرد حتی اگر نامم الهه باشد؛ خودم الهه باشم. در این تست A نگرفتم. نمی‌گیرم.

بچه‌ها همه خوبند. گاهی سیتا را از پای تلویزیون بلند می‌کنم و کتاب دستش می‌دهم. پی‌دی را که در کنترل احساسات جوره ندارد بغل می‌کنم. وقت و ناوقت به همه آب و میوه می‌برم. به مامان که گریه می‌کند دستمال نرم می‌دهم. بعد از هر وعده به کمک بچه‌ها آشپزخانه را سریع پاک می‌کنم. فرشید هنوز جوابم را نمی‌دهد اما هر روز حالش را می‌پرسم. وقتی می‌بینم حال مامان کمی بهتر است سعی می‌کنم بخندانمش. مامان را هیچوقت تنها نمی‌گذارم. وقتی سرش را روی زانویم می‌گذارد و گریه می‌کند سعی می‌کنم خودم را نکُشم.

در طول روز انگار نفسم را حبس کرده‌ام. انگار تمام روز زیر آبم. روزها را برای مامان است و شب‌ها برای من. شب‌ها مامان که میخوابد از خانه می‌زنم بیرون. جاده‌ها را با گریه رانندگی می‌کنم و وقتی آرام شدم زنگ می‌زنم به مادر. قطع می‌کنم و غصه‌های مادر را خفه کف آسفالت اشک می‌ریزم. نمی‌توانم فاجعه را حس نکنم و از درد به خودم می‌پیچم. خانه که میآیم تمام وجودم پر از استیصال است. حس می‌کنم از درد ممکن است بمیرم و فقط می‌خواهم به یک نفر زنگ بزنم. یک نفری که وقتی این روزهای مرا از سر میگذراند من کنارش بودم. میخواهم بیاید و مرا به زور بخواباند. بغلم کند و کاری کند این تیرگی کمی کمرنگ شود. با این حال می‌دانم که نباید. با این حال میدانم که دوام میاورم. با بدبختی میخوابم. وقتی بیدار میشوم صبح شده و من باید دختر خوبی باشم. 

  • //][//-/
  • دوشنبه ۲۲ ژوئن ۲۰

همه بردند آرزو در خاک‌. خاک دیگر چه آرزو دارد؟

I think about people’s death, but never you. Never once did I think of you dying. You can do more laps around the football field than anyone I know. You have the most restrict diet of anyone I know. You know how to take care of yourself and others better than anyone I know. So, when I say “I am not ready for this” it is not because your death is not something I could ever be ready for. It is just that… up until the end, I still thought you were invincible. I can’t think of you as “gone.” It is killing me, Agha. But I am YOUR grandchild. I can try to be invincible. I will take care of Maman and PD for you. If it ever comes down to it, I will take care of your sons for you. I have loads of emotions I can’t face. You always said I should never stop growing, it will take a lot of growth to deal with your absence, Agha. I will never stop wanting to be like you. I was not there, but I know you fought up until last minute. You died standing, and for that, I thank and love you.

  • //][//-/
  • سه شنبه ۱۶ ژوئن ۲۰

عشق ِپاک :)

مردم خانه دارند، سهام، زن و بچه، حیوان‌خانگی، کلکسیون اشیاء قیمتی. من؟ من ۴۹تا کهکشان دارم که فقط ۱ ملیارد سال بعد از بیگ‌بنگ به دنیا آمدند و با هم خوشه‌کهکشانی تشکیل دادند. ممکن است قرنطینه خیلی به من فشار آورده باشد اما در این لحظه فکر می‌کنم کهکشان‌هایم را با هیچ خانه، سهام، بچه، حیوان‌خانگی یا شی قیمتی عوض نمی‌کنم.

  • //][//-/
  • سه شنبه ۱۶ ژوئن ۲۰

از هر دری سخنی

  • //][//-/
  • چهارشنبه ۱۰ ژوئن ۲۰

کور و جاهل

X و رفیقش در مورد به فضا رفتن Dragon crew گپ می‌زنند. به پسر گفتم «من فمنیست سرسخت نیستم. میدانی که.» گفت «اوهوم. فقط حقوق مساوی.» حرفش را تائید کردم. گفتم «من فکر می‌کردم X متعصب نیست. فکر می‌کردم چون مثلا تحصیل کرده و چه می‌فهمم، به پوشش ما کار ندارد یعنی که متعصب نیست. اما حالا که کلان شده‌ام متوجه شده‌ام که اتفاقا X زیرپوستی متعصب است. مثلا وقتی با رفیق‌هایش در مورد چیزی حرف می‌زند که هیچکدامشان چیزی در موردش نمی‌فهمند اما موضوع بحث به رشته‌ی من ربط دارد نظر مرا نمی‌پرسند! علم که سر جای خودش، روبروی من در مورد دانشگاه من با حدس و گمان گپ می‌زنند ولی از من چیزی نمی‌پرسند. همین ده دقیقه پیش رو به روی من در مورد کلاه من و اینکه آمریکایی‌ها در مورد کلاهم چی فکر می‌کنند گپ می‌زدند و من جز گفتگویشان نبودم! چه دلیلی جز دختر بودنم دارد؟» پسر گفت «اگر اینا رو به روی من در مورد مکتب من گپ بزنند خب من خودم در گفتگو داخل میشم.» گفتم «هوم.. من این کار را نمی‌کنم. نمی‌فهمم. معذب می‌شوند. خوش ندارم. اما تو هیچ نیاز نداری. اگر در مورد چیزی گپ بزنند که تو ازش اطلاع داشته باشی از تو میخواهند در بحث‌شان شرکت کنی. اما X از اینکه من با مردها بحث کنم خوشش نمیاید. یا چیزی شبیه این. هر چی هست، حاضرند حرفهای احمقانه بزنند اما من جز بحث‌شان نباشم.»

ده دقیقه بعد X میگه «مصطفی، ما در مورد تسلا گپ می‌زنیم. بیا نظر بده.» مصطفی با یک لبخند معذب کسری از ثانیه به من نگاه می‌کند. مکث می‌کند. انتظار نداشت اینقدر زود حرفی که بهش زده بودم ثابت شود. قلبم سنگین میشود. لبخند می‌زنم. مصطفی دلمرده وارد بحثشان میشود. بعدا میگه «میدانم که بد است. میدانم که درد دارد.» و خب امیدوارم مصطفی همیشه یادش بماند.

+ دانشگاه برای دانشجوهایی که بخاطر کرونا مراسم فراغت نداشتند فراغت مجازی انداخته بود. این ویدیو را دوست داشتم. سه چهار بار دیدمش و هربار با دیدنش احساس غرور کردم :) hook'em baby :) ویدیو کلکسیون پیام‌های آدم‌های مهمی است که از دانشگاه تگزاس فارغ شدن. متیو مکانهی برعلاوه‌ای اینکه از دانشگاه تگزاس فارغ شده،‌ چند سال است که در دانشگاه ما پروفسور است. 

+ میگه «گاه دشت نقره گه دریای زر می‌بینمت»

  • //][//-/
  • سه شنبه ۲ ژوئن ۲۰

در پارک برگر می‌خوردیم. من از افغانستان می‌گفتم و او از سفرش به پرو. تمدن بشریت را تحلیل می‌کردیم که باران گرفت. برگشتیم داخل موتر. بی‌هدف رانندگی می‌کرد. رفتیم محله‌ای که ما وقتی تازه آستن آمده بودیم آنجا زندگی می‌کردیم. هنوز زیباترین منطقه‌ای است که دیده‌ام. نزدیک تپه‌ی بونل بودیم. باران می‌بارید اما من میخواستم پیاده شوم. به هیجانم بخاطر نشستن لب صخره خندید. ارتفاع را دوست دارم. حرف زدیم. چند بار حس کردم صدایش پر از بغض است. چند بار خندیدیم. هوا تاریک شد. بعدا که برگشتیم در آپارتمانش چشم‌هایش سرخ بود. شاید واقعا گریه‌اش گرفته بود. با هم‌اتاقیش روی مبل نشسته بودم. در مورد قرارمان برای اپلای کردن برای فضانوردی فکر می‌کردم. برای کارهای اینطوری آدم بهتر است مجرد باشد. معاش خوبی ندارد. بهش گفتم «تو تصمیم به ازدواج داری؟» گفت «با تو؟» از خنده روده‌بر شدیم. از کاغذ حلقه ساختم و دستش انداختم. گفت تا اخر عمر به همه می‌گوید که یک شبی که حالمان دست خودمان نبوده الهه ازش خواستگاری کرده. تا آخر شب در این مورد شوخی کردیم. بعد یک اشتباه کردم. بهم گوشزد کرد و خجل شدم. روی مبل زیر پتو گم شدم. معذرت خواستم. از اینکه ناراحت شده‌ام ناراحت شد اما نتوانست حالم را بهتر کند. دو ساعت بعد از خانه زدم بیرون. دنبالم آمد. تا اینجا حرف زدیم. گفتم کلافه‌ام از اینکه فرمول‌های رفتار اجتماعی را نمی‌دانم. گاهی کاری می‌کنم که برای خودم عادی است اما مردم معذب میشوند. ازم تشکر کرد که به حرفهایش گوش داده‌ام. بغلش کردم. آمدم داخل و او برگشت به آپارتمان خودش. لباس‌هایم را کشیدم. آب نوشیدم. زیر پتو دراز کشیدم و همینطور که به خودم یادآوری می‌کردم «حوصله‌ی گریه کردن ندارم» با چشم‌های داغ، با آهنگ Hey there delilah خوابم برد. 

+ گفته بود «همه چیز همیشه ۰ یا ۱، سیاه یا سفید نیست. در ذهن تو اما همه چیز سیاه و سفید است.» دیشب با تمام لحظات شیرینش بخاطر یک اشتباه کوچک در ذهن من سیاه است. کی بزرگ میشوم؟ 

  • //][//-/
  • دوشنبه ۱ ژوئن ۲۰
امیدوارم روزی که من رفته‌ام، کسی، جایی، روح من را از این صفحات برداشته و بگوید: "من عاشق او می‌شدم."
-نیکول لیونز
موضوعات
آرشیو مطالب