هر کس به لایق گُهَر خود گرفت یار

دانشگاه شیکاگو امروز مرا به مصاحبه دعوت کردند. سرعتشان غیرقابل باور است. ۲۰ روز پیش اپلکیشنم را فرستاده بودم و دانشگاه‌ها بیشتر این ۲۰ روز را بخاطر سال نو بسته بودند. تا آنجایی که من خبر دارم احتمال رد شدن در مصاحبه کم است. مخصوصا اینکه گفته‌اند مصاحبه فقط ۲۰ دقیقه تا نیم ساعت طول میکشد. مگر من در نیم ساعت قرار است چه دیوانگی‌ای بکنم که آنها از خیر قبول کردنم بگذرند؟ :) از من هیچ چیزی بعید نیست. چند روز گذشته را به حماقت گذرانده‌ام. اپلکیشن‌های دکترا تمام شده‌اند و من بیکارم. نه صنف دارم و نه تحقیق. یک وضعیت آرامی است که نگو و نپرس. با ارمیا سریال Mr.Robot را می‌بینیم. بعد من تا شب میشود گلاب به رویتان مست می‌کنم. پیش آینه با تعجب به چشم و ابرویم نگاه می‌کنم و انگشت به دهن حیران میمانم که من چطور اینهمه سال پی به مقبول بودنم نبرده بودم. بعد که از زیبایی خودم سیر شدم به زیبایی اطرافم دقت می‌کنم. باز دو دقیقه بعد غم‌های روزگار روی دلم می‌نشینند و خودم را در بغل ارمیا انداخته خوب گریه می‌کنم. منظورم از غم‌های روزگار این است که چرا نامه‌ی لمونی اسنیکت اینقدر غمگین است. یا اینکه من اصلا و به هیچ عنوان دلم نمیخواهد بچه داشته باشم و اگر بچه‌دار شوم و سر بچه‌ام عصبانی شوم چه خاکی باید به سرم بریزم؟ یا اینکه من به ارمیا گفته بودم صورتش را بتراشد و او صورتش را نتراشیده. چه میدانم. تمام شب یا خوشحال ِخوشحالم یا غمگین غمگین. بعدش هم، باز گلاب به رویتان، استفراغ می‌کنم و میروم میخوابم. روز بعد با معده و روده بهم ریخته بیدار میشوم و تمام روز خسته‌ام. البته این حالت برای دو روز بود :) دیگر تا آینده نامعلوم دلم نمیخواهد لب به الکل بزنم. 

بعد از دو روز بی‌مسئولیت بودن امروز با ارمیا کار کردم. ارمیا در حال تلاش است و من خیلی از این بابت خوشحالم. من از همان اولش گفته بودم نه هدف و نه انرژی ِعوض کردنش را ندارم. اما این روزها خودش روز به روز سختکوش‌تر و فعال‌تر میشود و خب، سورپرایز خوبی است. دارد کم کم آماده میشود که سال بعد برای دکترا اپلای کند. اگر دانشگاه من در بوستون باشد و دانشگاه او در کالیفرنیا، یعنی او در سواحل غربی باشد و من در سواحل شرقی، با اینهم فاصله اصلا و ابدا دوام نمیاوریم. ولی یک درصد فکر کن من بگذارم روابط عاطفی روی تصمیماتم تاثیر بگذارند. البته حالا که اول من دانشگاهم را انتخاب می‌کنم و باید ببینیم او هم وقت انتخاب دانشگاه منطقی عمل میکند یا کاری میکند بیاید به یکی از دانشگاه‌های شهری که من استم. بخاطر کریسمس برایم یک هدیه‌ی گران گرفته بود. من که کریسمس را تجلیل نمی‌کنم. برایش چیزی نگرفته بودم. هدیه‌ گران معذبم میکند. هدیه‌اش را دوست داشتم و نمیخواستم پس بفرستم. میخواستم پولش را بهش پس بدهم. قبول نکرد آخرش. چند روز پیش خیال میکرد خوابم برده و داشت با من حرف میزد. مابین حرفهایش گفت I want to be with you forever. میخواستم مسخره‌اش کنم اما از شما چه پنهان، راستش خودم هم از حرفش خوشم آمد. چیزی نگفتم. همانطوری که به حرفش فکر میکردم خوابم برد.

سه‌شنبه قرار است با شیکاگو مصاحبه کنم. همه چیز دارد کم کم واقعی میشود. شیکاگو اولین خبر خوش ۲۰۲۱ است. باش که ببینیم باقی دانشگاه‌ها چی‌وقت خبرشان میرسد. 

 آرامم.

خوشحالم حتی.

میدانم که دانشگاه که شروع شود این آرامش طوری نابود میشود فقط که هرگز نبوده. 

حال خوبی نداشتم. حس می‌کردم باید از بین بد و بدتر یکی را انتخاب کنم. مثل شانزده‌سالگی‌هایم که هم از مرگ می‌ترسیدم و هم از زندگی. به نفس نفس افتاده بودم. نمی‌توانستم نفس بکشم. اشک‌هایم را پاک کردم. خوابیدم. تمام روز بعد در یک قدمی از نفس افتادن، گریه کردن، از شدت غصه مردن بودم. بی‌کفش، بی‌کیف، فقط کلیدم را از پیش آینه برداشتم و از خانه زدم بیرون. در مسیر بهش زنگ زدم. گفتم دلم برایش تنگ شده و بغضم ترکید. خودم را جمع کردم. گفتم «دوستم داری؟» گفت «دارم.» 

میلرزه دلم به یادبود تو چو بید

---

ساعت ۳ بجه صبح بود. صدای شر شر باران آمد. گفتم «باران است.» از زیر پتو برآمدم و دویدم بیرون. در برنده زیر باران ایستاد شدم. پاهایم لچ بودن. باران میبارید. او هم از پشتم آمد. گفت «تو خو ستاره‌شناس استی. باید از باران بدت بیاید.» گفتم «امشب نی. امشب باران ره خوش دارم.»

---

روی شانه‌ام زد. به سمتش برگشتم. با ساجق یک پوقانه کلان جور کرده بود. زود دست به کار شدم و ساجقم را پوقانه کردم. از من به اندازه او کلان نشد. گفت «چند توته ساجق داری؟» گقتم «دوتا.» گفت «مه سه‌تا دارم. به همو خاطر.» خنده کردم. تمام روز پشت این میز پهلو به پهلو درس خواندیم و هر چند دقیقه فقط با نگاه کردنش، ساجق پوقانه کردنش،‌ لبخند زدنش، خستگیم کمتر میشد و انرژی می‌گرفتم. 

---

با غصه گفتم «آدم وقتی کسی ره دوست داره هیچوقت دوست داشتنش خلاص نمیشه. حتی وقتی ازش نفرت پیدا میکنه هم دوستش داره. در دلش هیچوقت بدی او ره نمیخواهد. ای رقم پیش بره چند ماه بعد من عاشقت میشم. دوستت میداشته باشم. عشق اولم میشی. از یادم نمیری.» محکم بغلم گرفت. گفت «فقط به امروز فکر کن. فقط به امروز. غصه چند ماه بعد ره چند ماه بعد میخوریم.»

---

برای thanksgiving میرفت دیدن فامیلش. ۴ روز همدیگر را نمی‌دیدیم. خلقش تنگ بود. پشتم دق میشد. مه هم پشتش دق میشدم. ترسیدم. غصه گرفتم. اگر کار از کار گذشته باشد چی؟ اگر عاشقم شده باشه، عاشقش شده باشم، چطور کنم؟

---

قصه بعد از چاشتی که مه بهترین بودم

بلاگ چند هفته برای من خراب بود. هیچ وبسایتی با پسوند blog.ir باز نمیشد. امروز درست شد. 

---

گفتم «ولی من خیلی از چشم‌هایم خوب مواظبت می‌کنم. زیاد از وسایل الکترونیکی استفاده نمی‌کنم. عینک افتابی میپوشم. چرا باید چشم‌هایم ضعیف شده باشند؟ من چیکار کنم؟» دکترم پیر بود. مهربان بود. گفت «نصف جمعیت چشم ضعیف دارند. تو فقط کمی، خیلی کم نزدیک‌بین شدی. همینطور که گفتی فقط وقت رانندگی اذیتت میکند. نگران نباش. نمره‌ی چشمت ۰.۵ است. این پایین‌ترین نسخه‌ی عینکی است که تجویز می‌کنم. اصلا نیاز نیست عینک را همیشه بپوشی. فقط هر وقت خواستی... هر وقت در شب رانندگی می‌کردی بپوش. بگو ببینم. سال چندم دانشگاهی؟» بعد با من از نجوم حرف زد. گفت برادر بزرگش از دنباله‌دار هالی یک عکس گرفته بوده که در مجله چاپ شده. گفتم برادر بزرگت حالا چیکار میکند؟ گفت مرده. گفت خودش انجینیر ساختمان بوده (مثل بابای من) ولی شغلش را دوست نداشته. دوباره رفته دانشگاه و اینبار چشم پزشک شده. 

از این گفتگوهای صادقانه با غریبه‌ها که خیلی به ندرت اتفاق میافتد خوشم میاید. 

---

ایمیل را باز می‌کنم. خط اولش را می‌خوانم: 

i am pleased to inform you... از سر جایم می‌پرم. ادامه‌اش را نمی‌خوانم. جیغ میزنم که I won the USRA. میپرم. نمی‌توانم آرام بگیرم. اسکرین‌شات ایمیل را به ایستون، به گروپ خانوادگی و به آلدو روان می‌کنم. ارمیا با خنده نگاهم میکند. من همچنان می‌پرم و با خودم حرف می‌زنم که i am the best. I won the USRA. I'm so good. I'm the best. I'm the best. آلدو بهم زنگ میزند. تبریکی میدهد. آلدو تنها کسی است که عمق اهمیت این جایزه را درک می‌کند. میگه چقدر این جایزه قرار است در رزومه‌ام بدرخشد. بهم آفرینی میگه. ارمیا بغلم میکند. میگه you are the best. میخندم. میگم «فقط ۵ نفر این جایزه را می‌برند. فقط ۵ نفر. حتی آلدو با تمام عظمتش پارسال که اپلای کرده بود این جایزه را نبرده بود. من بهترینم.» بغلم می‌کند. تبریک میگوید. آرام میگیرم. میگوید از بودن با آدمی مثل من به خودش افتخار می‌کند. می‌خندم. می‌بوسمش. میگم به چی فکر میکنی؟ میگه «به اینکه کی قرار است تو و این جایزه‌های ملی‌ات برای من زیادی باشین؟» میگم «حرفت را پس بگیر. من اینقدر سطحی‌ام؟» معذرت میخواهد. میگم I am the best. میگوید you are the best. بابا یک پیام بد برایم میفرستد. دلم میشکند. تمام شادی‌م در لحظه دود میشود. ارمیا نمی‌پرسد چی شده. فقط می‌بیند که ناراحت شده‌ام. میگوید «مگر تو نباید عینک بخری؟ بیا بریم خرید. عینکت را سفارش بدهیم. موفقیتت را تجلیل کنیم. بعدش غذا بگیریم. مهمان ِمن.» در طول مسیر میگذارد من موسیقی را انتخاب کنم. به فرهاد دریا گوش می‌کنیم. خوشحال میشوم دوباره. میگم i am the best. 

---

کرستینا میگوید به فکر این است که لوله‌ رحمش را ببندد چون هیچوقت نمیخواهد اولاددار شود. در این مورد کمی حرف می‌زنیم. در مورد پدر و مادر من حرف می‌زنیم. به بابا که با حرفش بعد از بردن جایزه‌ام دلم را شکست و به مامان که هیچ‌چیز نگفت. میگم «ببین، من اگر دختری مثل تو، یا دختری مثل خودم میداشتم که اینقدر افتخارآفرین بودند، اینقدر آدم‌های خوبی بودند، بی‌اندازه دوستش میداشتم.» میگه «ببین، من لوله رحمم را میخواهم ببندم. از بس که از بچه‌ها متنفرم. ولی اگر میدانستم که قرار است دختری مثل تو داشته باشم... حتما بچه‌دار میشدم.» حرفش به دلم می‌نشیند. دوستش دارم. هنوز از حرف بابا ناراحتم. شب به کرستینا پیام میدهم که 

You and Kyle should adopt me

I want to be your daughter

میگه 

we’ll sign the papers

ارمیا میگه «خوبه دیگه. الان من باید برم از کایل اجازه بگیرم که میگذارد من و تو در رابطه باشیم یا نی.»

---

البته حالی که روی پروژه‌ی databases کار می‌کنم دوباره حس کودن بودن بهم برگشته. ولی یک بعد از ظهر کامل فکر می‌کردم که من بهترینم :)

ستا د سترګو بلا واخلم بیا دې سترګې ولې سرې دی

برایم خاطره‌هایش را تعریف می‌کرد. فین فینش هر لحظه بیشتر میشد و صدایش بیشتر می‌لرزید. بعد از نیم ساعت بلاخره گفت «الی؟ من دارم گریه میکنم. فکر کنم باید قطع کنم.» مثلا این نیم ساعت را به نظر خودش بی‌صدا گریه کرده و من اصلا متوجه نشده‌ام. گفتم قطع نکند. نمیخواستم بیشتر از این احساس تنهایی کند. کمترین کاری که از دستم برمیامد این بود که از پشت تلفن غم‌هایش را گوش کنم. با خودم فکر میکردم ساعت ۱:۳۰ صبح اگر بخواهم از خانه بخاطر پسری که یک ساعت است پشت تلفن گریه می‌کند بزنم بیرون آیا پدر و مادرم درک می‌کنند یا نه. میخواستم پیشش باشم. میخواست پیشش باشم. بهش گفتم فردا میروم پیشش. گفت «راستش ممکن است فردا که دیدمت باز هم گریه‌ام بگیرد. حالم خوب نیست.» یادم آمد که شب پیش با حماقت بهش گفته بودم «من واقعا از چی تو خوشم آمده؟» و او گفت «من هر روز از خودم همین را می‌پرسم.» از اینکه ممکن است من هم برای حال خرابش مقصر باشم ناراحت شدم. گفتم میتواند سرش را روی پایم بگذارد و تا هر وقتی که دلش خواست گریه کند. با خنده و شوخ‌طبعی در مورد تولد مصطفی برایش ‌گفتم. که چقدر سعی کردم همه چیز عالی باشد. چقدر میخواستم روزش خوب باشد. چقدر برای هدیه‌اش پول خرج کردم. اما رستورانتی که رفته بودیم سرویسش خوب نبود. وقتی به پارک رسیدیم ما را یخ زده بود و کیک آیسکریمی آب شده بود!‌ برگشتیم خانه و کیک را داخل کاسه ریختیم. مصطفی با پی‌دی دعوا کرد و پی‌دی هدیه‌ی تولد مصطفی را بهش نداد. به قول سیتا تولد مصطفی بدترین تولد تاریخ خانواده‌ حسینی بود. خنده کرد. خنده‌اش آرامم کرد. قطع کردم. دو دقیقه بعد دوباره زنگ زد. ساعت ۲ صبح بود. جواب دادم. گفت «میخواهم ببینم تو کجا بزرگ شدی. میخواهم یک روزی، نمی‌دانم کی، ولی یک روزی برویم افغانستان.» خندیدم. پسرک جوگیر من. 

+ به ایستون در مورد مرگ مادربزرگ ارمیا و پدربزرگ رانی میگفتم. ایستون گفت «نمی‌گم تو نحسی. تو فقط بدشانسی. منتها محض احتیاط لطفا فاصله‌ات را با من حفظ کن. من یک مادر بزرگ دارم و خیلی دوستش دارم.»

++ یارب مکن به بار دگر امتحان ما
برداشتیم پیش تو دست دعا بس است

بیدل

- عنوان: بلاگیر چشمان تو شوم چرا چشمایت دوباره سرخ استن؟

مشت امیدم و در سینه تنگ اوفتادم

در آشپزخانه ظرف می‌شستم. از پشت بغلم کرد. ولم نمی‌کرد. به صورتش نگاه کردم. گریه می‌کرد. نشستیم. گفت مادربزرگش مرده. من نمی‌دانم چرا اینقدر مرگ دور و بر من اتفاق میافتد. واقعا فکر نمی‌کنم عادی باشد. در هفت روز گذشته ۳تا خبر مرگ شنیده‌ام. بغلش کردم. نمی‌دانستم چی بگویم. بعضی دردها را نمی‌شود تسکین داد. فقط بغلش گرفتم. گریه کرد. شانه‌هایش می‌لرزیدند و من دلم نمی‌لرزید. بعد از آن شبی که تا صبح عر زدم و گریه کردم دیگر چیزی حس نمی‌کنم. اینقدر کار دارم که هر چه تلاش می‌کنم نمی‌توانم از همه چیز عقب نباشم. رئیسم پریروز برایم ایمیل داده بود و گفته بود که من بهترینم. گفته بود باید به هر دانشگاهی که دلم میخواهد اپلای کنم چون واقعا شانس پذیرفته شدن در هر جایی را دارم. گفته بود MIT, هاروارد، کرنل، هیچ جایی برایم دور از دسترس نیست. گفته بود میخواهد کمکم کند در بهترین جای ممکن پذیرفته شوم. من تعجب کرده بودم. ارمیا گفته بود «واقعا واقعا تو تنها کسی استی که از حرف رئیست تعجب کرده. معلوم است که هیچ دانشگاهی برای تو دور از دسترس نیست.» احساس احمق بودن دارم. احساس بیکاره بودن. احساس خوب نبودن. بعد از یک ماه کار کردن روی اپلکیشن یک فلوشیپ،‌ دیروز بعد از اپلای کردن متوجه شدم در essayم جای وبسایت شخصی‌ام* را XXX گذاشته بودم که قبل از اپلای کردن با آدرس درست وبسایت جاگزین کنم و خب یادم رفت. در این برنامه‌ها رقابت اینقـــــــدر بالاست که از هر بهانه‌ای برای رد کردن اپلکیشن استفاده می‌کنند. فقط برای بی‌حسی دیوانه‌گونه‌ام است که از این اتفاق وحشت نکرده‌ام. البته بابتش خیلی خجالت‌زده‌ام. رئیسم و همکارش یک ماه تمام کمک کردند روی این اپلکیشن کار کنم. با چه رویی بهشان بگویم همچین اشتباه احمقانه‌ایی را مرتکب شدم؟ برای همین به هیچکس نگفتم. 

امروز امتحان databases دارم و فردا کارخانگی نسبیت عام را باید بفرستم. برای هیچکدامشان آماده نیستم. فردا تولد مصطفی است. از دویدن و تلاش کردن خسته‌ام. دوست دارم همه چیز را رها کنم. میگه «تو حق داری خسته باشی. حق داری بخواهی همه چیز را رها کنی. حق داری بخواهی بایستی، استراحت کنی. اما نمی‌کنی! این که با تمام خستگیت تلاش می‌کنی را بیشتر از تمام خصوصیاتت دوست دارم. دلیل اینکه از تو خوشم میاید همین است. که همیشه تلاش میکنی.»

ایستون دنبالم آمده که با هم درس بخوانیم. فعلا. 

*من یک وبسایت فارسی دارم که داخلش در مورد نجوم به فارسی می‌نویسم. در اپلکیشن گفته بودم من برای فارسی‌زبانان دنیا نجوم را در وبسایت XXX به فارسی فراهم میکنم. بعد نام وبسایتم را ننوشتم :/ ای خدا.

-عنوان از قهار عاصی. فرهاد دریا این شعر را فوق‌العاده خوانده. 

چه لحظه‌ها که نشستم به حسرت دیدار... چه بارها که تمنای بی‌ثمر کردم...

تمام لحظه‌ها یادم نیست. یادم است که با خنده بغلش کردم و بوی بلوزش خاطره‌ای را به یادم آورد. نفسم گرفت. بلوزش را دور انداخت. بغلم کرد. آرام نشدم. یادم است از درد نبودنش نمی‌توانستم بایستم و از شدت درد به بالشت چنگ می‌زدم. یادم است که از غمم و اینکه کاری از دستش برنمیامد بیچاره بود. یادم است که بغلم کرد و بلندتر از من گریه کرد. یادم است به ساعت نگاه کردم و دیدم چهار صبح است. یادم است پشت تلفن با هق‌هق با فرشید حرف می‌زدم و ارمیا بغلم گرفته بود. یادم است صدای فرشید خسته بود. گریه‌های فرشید تمام شده بود. صبح که بیدار شدم ناخن‌هایم درد می‌کردند. چشم‌هایم میسوختند. ذهنم خالی بود. غمگین بودم. آرام بودم. بعد از سه ماه بلاخره برایش عزاداری کرده بودم. تمام شده بود. مرده بود. 

برای تو احتمالا سخت‌تر است

ظرف می‌شستم و با خودم فکر می‌کردم مثل اهدای خون می‌ماند. هر قدر که حال تو بعد از اهدا بد باشد حال کسی که به خونت احتیاج دارد بدتر است. 

بعد سعی کردم ببخشمش. 

thank you for giving me a place in your heart

هفت-هشت ساله بودم. یک روز رفته بود بازار و در پیاده‌رو یکدانه پسته دیده بود. من به یادش امده بودم. خم شده پسته را برداشته در جیب واسکتش مانده و با خود خانه آورده بود که به الهه بدهد چون الهه پسته دوست دارد. این حرکتش حتی در ذهن بی‌قید بچگانه‌ام هم عجیب آمده بود. همانقدر بی‌قید دوستم داشت. از کوچکترین چیزهایی که باعث خوشحالیم میشد نمیگذشت. همانقدر بی‌تکلف به من عشق میورزید. ان حرکتش عاشقانه‌ترین کاری است که کسی در تمام عمرم برای من انجام داده. با رفتنش نابود شدم. هنوز با شنیدن بی وجودش حیات مکروه است یاد او میافتم. 

اولین خاطره‌ام از او است. در پاگرد پله طبقه دوم ایستاده بودم. او با بایسکل از سر کار آمده بود. در پشت بایسکلش یک خرس بود که قدش با قامت سه ساله من برابری میکرد. تولدم بود. دوستم داشت. برایم هدیه خریده بود. وقت‌هایی که دانشگاه میرفت زیاد نمی‌دیدمش. ۱۱ ساله بودم. یکبار مامان خانه نبود. آمده بود پیش ما. اینقدر ما را خنداند که وقتی با دست‌های لاغرش بند کفش‌هایش را می‌بست میخواستم دست‌هایش را بگیرم و ازش بخواهم نرود. اولین باری بود که به دست‌هایش دقت می‌کردم. دوستش داشتم. دست‌ها و موها و خنده‌هایش را. دوستم داشت. هفته پیش ازم قول گرفت اگر روزی نبود مواظب پسرش باشم. دیروز که زنگ زده بود تفنگ در دستش بود. 

به من گفته بود فال‌بینک (کفش‌دوزک) را روی دستم بگیرم و نیت کنم. اگر فال‌بینک پرواز میکرد نیتم براورده میشد. من از ۵ سالگی تا ۱۲ سالگی هربار فال‌بینک دیدم ازش پرسیدم «امسال می‌بینمش؟» و هربار تا پرواز نمی‌کرد راضی نمی‌شدم بندازمش. من میخواستم ببینمش. دوستش داشتم. دلم سال به سال بیشتر تنگش میشد. چند روز پیش پیام صوتی داده بود که شما همه برای من عزیز استین، اما جان ِکاکایش، تو ره یک رقم دیگه دوست دارم. من دلم خواست پرواز کنم. ببینمش. بغلش کنم. بگویم شما چطور با این همه ابهت ابراز محبت بلدین؟ :)

ساعت ۱۲ شب بهم پیام تبریک تولد فرستاده بود. روز بعدش وقتی بیدار شدم دیدم گفته من نمی‌خواهم با خریدن نوشیدنی تجربه‌ی اولین خرید قانونیت را از تو سلب کنم. خودت برو از فروشگاه پیش آپارتمانت برایت یک نوشیدنی بخر و من پولش را برایت واریز میکنم. نوشیدنی را خریدم. دوکاندار کارت شناسایی‌ام را چک کرد و تولدم را تبریک گفت. عکسم را برایش فرستادم. دوبرابر نوشیدنی برایم پول ریخت و گفت حالا که خوشت آمده برو یکی دیگر هم بخر :)

دو هفته روی تولدم کار کرده بود. در پاورپوینت در موردم پرزنتیشن ساخته بود. در موردم یک گیم کهوت ساخته بود. برایم هدیه خریده بود و توضیح داده بود که میخواسته یک چیزی به مراتب گرانتر بخرد اما they had a budget و بودجه‌یی که مامان برایش تعیین کرده بوده به هدیه‌ی مد نظرش نمی‌رسیده. مرا در گرانترین رستورانتی که تا حالا رفته‌ام مهمان کرده بودند. گارسون برایم کیک آورده بود. همه مرا پیش عالم و آدم خجالت زده کرده و تولدت مبارک خوانده بودند. پی‌دی برایم ساعت زردی که میخواستم را خریده بود. مصطفی برایم گوشواره گرفته بود. یادش آمده بود که آپارتمانم هواکش ندارد و اسپری خریده بود. 

گفته بود چهارشنبه باید بروم خانه‌اش. نمیخواستم. اصرار کرده بود. آخرش لو داده بود که قرار است برایم کاپ کیک بپزد. قرار است کرستینا، کایل و حتی زک برایم آهنگ تولدت مبارک بخوانند. گفته بودم کرستینا و کایل تاریخ تولدم را نمی‌دانند. برنامه کنسل شد. در عوض ساعت ۱۲:۳۰ شب تولدم را مبارک گفته بود. ساعت ۱۰ صبح مرا با موهای بهم ریخته و صورت نشسته بغل کرده بود. شمع زردی که بوی لیمو میداد را داده بود به دستم و من از اینکه حافظه‌اش یاری کرده بود و یادش مانده بود که من شمع لیمویی میخواستم تعجب کرده بودم. 

۲۱ ساله بودم. استرس داشتم. بغلش کرده بودم. گفته بودم «I feel loved. There are so many people who care about me.» و این حتی ربطی به تولدم نداشت. دنیایم پر از آدم‌هایی است که دوستم دارند. حتی اگر تولدم را ندانند. حتی اگر سالها مرا نبینند. دنیا ممکن است پر از غم باشد اما من همیشه کسی را دارم که بتوانم رویش حساب کنم. 

لایف اِز لایف دیگه بابا

چقدر من این دختر را دوست دارم.