برای یک ماه دارم میرم ترکیه و احتمالا تاجکستان. شنبه‌شب استرس گرفتم و دو مایل قدم زدم. وقتی تمام شد رفتیم دیدن آرمین. پی‌دی از آن سر اتاق هی به من نگاه میکرد و بغضش میگرفت که قرار است یک ماه نباشم. نمیدانم این دختر با این اخلاق تلخ چرا اینقدر دل‌نازک است؟ من سه ماه از همه‌شان دور بودم یکبار بخاطر دیدنشان بغض نکردم. من نرفته این بغض کرده بود. میگه گاهی وقتی میره خرید و خیلی طول می‌کشد زود میاید خانه چون دلش برای ما تنگ میشود! حالا این چطور قرار است دانشگاه برود؟ نمیدانم. ساعت نزدیک ۱ بود که خانه رسیدیم. خوابم نبرد چون دواهایم را داخل چمدان مانده بودم و چمدان در اتاق مامان بابا بود. مجبور نصف شب رفتم بیدارشان کنم که دوا را بگیرم اما بابا هنوز خوابش نبرده بود. دوا را خوردم و تا ۵ خوابیدم. بعدش خوابم نبرد. ساعت ۷ دوش گرفتم و آماده شدم بروم تست کرونا بدهم برای سفرم. در مسیر در والگرین پیاده شدم و یک بُرس ِمو خریدم. بعد دیدم تاکو کوبانا همینجا است، دوتا تاکو خریدم (تخم و کچالو، لوبیا و پنیر) و هردوتا را روی هم ماندم و خوردم. رفتم تست کرونا بدهم که غرفه‌ایی که روز قبلش رفته بودم بسته بود. زنگ زدم و گفتن باید بروم داخل. رفتم داخل و گفتند بیرون منتظر باشم تا کسی بیاید و تستم را بگیرد. دو دقیقه نگذشته بود که یکی آمد و همان q-tip معروف را در بینی‌ام چرخاند و چرخاند و چرخاند. البته اینبار خیلی بالا نبرد و دردم نیامد. داشتم میامدم خانه که مصطفی پیام داد «رفتی؟ کاش بیدارم می‌کردی.» خانه که رسیدم بغلش کردم. همگی - به جز پی‌دی- با هم صبحانه خوردیم. بعد با شلوار هاروارد یک بلوز سیاه پوشیدم و آماده شدم. مامان، بابا، سیتا و طیبه آمدند که مرا ببرند ایستگاه بَس. مامان قران آورده بود که ببوسم و از زیرش رد شوم. بعد از اینکه رد شدم مامان گفت باید صدقه بگذاری. گفتم پول ندارم D: مصطفی بغلم گرفت. از پشتم آب انداخت. رفتیم. وقتی رسیدم و خداحافظی کردم همگی مسافرها برای سوارشدن آماده و ایستاده شده بودند. آخر صف ایستادم. سوار شدم و کنار یکی نشستم. معذب بودم که بَس تا آخر پُر بود. درست است که واکسن زده‌ام اما هنوز فکر میکنم تعداد زیادی واکسن نزده‌اند و همه باید مواظب باشند.
وقتی سن‌انتونیو رسیدیم ساعت ۱۲:۳۰ بود. تا ۱:۴۰ وقت داشتم. پیاده رفتم به یک والگرین دیگه که همینطوری یک چیزی بخرم. یک بسته بسکویت خریدم و تا برگشتم، دوباره همگی منظم ایستاده بودند و منتظر بودند سوار شوند و خب، حس عذاب من در بَس دومی اینقــــــــــــدر زیاد بود که به حالم در بَسِ اولی خندیدم. نمیدانم چرا سه-چهار نفر پیوسته سرفه می‌کردند! سرفه‌ی خشک هم نه، سرفه‌ی مریض‌گونه. از قضا یکی از همین سرفه‌کنندگان کنارم نشسته بود: خانم بیکی. خانم بیکی از نصفه مسیر شروع کرد با من حرف زدن و من چون با فضایی که صدای بلند دارد مشکل دارم حرفهایش را به راحتی نمی‌فهمیدم. کلی به من افتخار کرد که دو رشته را در دانشگاه تمام کرده‌ام و حالا هم تنها دارم میروم ترکیه. میخواستم بگویم هاروارد هم میروم که بیشتر افتخار کند ولی نگفتم D: شماره‌ام را گرفت و گفت از این به بعد خبرم را می‌گیرد که مطمئن شود من حالم خوب است چون من آدم خوددار و ساکتی استم و میداند که حتما من گاهی تنها میشوم. با تمام سرفه کردن‌هایش اینقدر به من محبت کرده بود که آخر مسیر بغلش کردم. بَس با نیم ساعت تاخیر رسید به هیوستون.
در هیوستون زود uber گرفتم و رفتم طرف میدان ِهوایی. راننده‌ام یک عمر نامی بود از جُردن. استرس داشتم که دیر نرسم. خودم را ارام کردم و رسیدیم به میدان. رفتم که بوردینگ پس را بگیرم که گفت نیاز به همکاری یکی از کارمندان دارم. کارمند امد و کارت واکسن مرا چک کرد و به تست کرونایی که داده بودم هم یک نگاه انداخت و تائید کرد. بعد که بوردینگ پس پرینت شد، به من ندادش و گفت «با من بیا!» با تو به کجا بیایم؟ چرا بیایم؟ خاک بر سرت چرا اذیت میکنی خب؟ رفتم دنبالش و هی به کامپیوترش نگاه کرد و نگاه کرد و نگاه کرد. آخرش همکار دیگرش را صدا زد و دوتایی به کارت واکسن و تاریخ تست کرونای من نگاه کردند. اولی گفت تستش دیر است. دومی گفت واکسن دارد خب. میتواند برود. دومی هم به من نگاه کرد و گفت «میتوانی بروی. سفر خوش» بوردینگ پس را داد و من رفتم. از مرحله‌های امنیتی گذشتم و رسیدم به گیت. بوردینگ داشت شروع میشد. اما اسنادها (کارت واکسن، ویزا، تست کرونا) را دوباره چک می‌کردند. استرس گرفتم که نکند این هم مشکلی پیدا کند. مشکلی پیدا نکرد. در تمام این مدت که من مشغول بودم گروپ چت خانوادگی نمیدانم چرا داشت می‌ترکید و اپل واچم دینگ دینگ دینگ میکرد. بلاخره اسنادم را چک کردند و گفتند خوب است و من رفتم که سوار شوم. اینبار یک مردک دیگر مرا صدا زد و گفت چند سوال امنیتی دارد از من! ای بابا. پرسید کجا میروم و چرا میروم و با کی میروم و کجا میمانم و کی بر می گردم و کجا دانشگاه رفته‌ام و رشته‌ام چی بوده و چقدر پول با خودم می‌برم. بعد بلااااخره سوار طیاره شدم. صلوات! کنارم یک پسر نوجوان نشسته بود و بین‌مان یک سیت خالی بود. هر دو بابت اینکه قرار است این سیت خالی بماند خوشحال بودیم و هیجانی که بلاخره جای تکان خوردن داریم. بلاخره پیام‌های همه را جواب دادم. از پسر که نامش آدام (همان آدم ِ خودمان) بود پرسیدم چه فلم‌هایی را نگاه میکند و من چه فلم‌هایی را ببینم. بیسکویتی که خریده بودم را بهش تعارف زدم. یکی به خودش و نفر یکی به خانواده‌اش دادم. خوشحال شد که توبه. وسط فلم dead pool بودم که گفتم پول چرک کف دست است و یک ساعت انترنت خریدم. shiv باز پیام داده بود. دو ساعت حرف زدیم (یک ساعت دیگر انترنت را تمدید کردم) و وقتی خداحافظی کردیم گفت به اندازه‌ی ۳-۴ ساعت کار دارد. خب تو چرا تا ساعت ۱۲ شب با من حرف میزنی اگر کار داری؟ نمیدانم این پسر از من خوشش میاید یا نه. احتمالا فقط تنبل است و بخاطر گریز از کارش اینقدر به من پیام میدهد. اما یکبار از ساعت ۳ تا ۴ صبح با من حرف زد. ای بابا.
رسیدم فرانکفورت. میدان هوایی فرانکفورت اینقدر کلان است که به نظر من از میدان هوایی شیکاگو هم کلانتر است. حالا دقیق نمیدانم. با خودم گفتم من اگر انجینیر بودم، چه برق، چه مکانیک، چه ساختمان، هدفم این میبود که یک روز مسئول تیمی باشم که میدان هوایی را طرح میکنند. لعنتی چه پروژه‌ی پیچیده‌ایی! مثل ماز است و هیچکس داخلش گم نمیشود. حالا که فرانکفورت استم ساعت ۱ و نیم است و تا ساعت ۶:۵۰ عصر باید منتظر پروزا ترکیه باشم. ساعت ۱۰ شب به ترکیه میرسم و نمیدانم در کشوری که زبانش را نمیدانم نصف شب چطوری تا هتل تاکسی بگیرم.
+ دستشویی‌های فرانکفورت به اندازه‌ی دستشویی‌های آمریکا خوشبو و تمیز نیستند :( حالا بد نیستند ولی بوی خوش ندارند. باز حداقل آب ِآشامیدنی دارند. میدان هوایی ترکیه که پارسال آب آشامیدنی نداشت و باید آب میخریدی :/